Femikolaże

W swoich powieściach KochAna. W pułapce anoreksji i bulimii, Odcienie czerwieni, Moc granatu, Kolekcjonerka poruszam tematykę związaną z pojmowaniem ciała, poszukiwaniem tożsamości, popadaniem w obsesje, stereotypowymi rolami czy wymaganiami społecznymi i kulturowymi – przede wszystkim w odniesieniu do kobiety. Zanim napisałam pierwszą z nich, wydaną w 2012 r., tworzyłam papierowe kolaże. Niektóre z nich okazały się jaskółkami zwiastującymi książkową problematykę. Kolaże różnej maści wycinam i wyklejam do dziś. Najczęściej składają się one z elementów zaczerpniętych z gazet, gazetek, magazynów, ulotek. Wkomponowuję je w nowe zestawienia i znaczenia.

Najstarsze spośród  prac o tematyce feministycznej wykonałam w 2010 r. Denerwowała mnie wszechobecność w mediach wytycznych odpowiednich dla kobiety-lalki, która ma spełniać cudze oczekiwania swoim kosztem. Wówczas głosy przeciwne przedmiotowemu traktowaniu kobiety nie brzmiały równie donośnie jak teraz. Termin ciałopozytywność nie był ogólnie znanym terminem. Zaczęłam korzystać z języka fotografii z kolorowych czasopism, żeby zanurzając się w nim, ujawnić „prawdy objawione” o kobiecie, które funkcjonują w powszechnym obiegu i zdemaskować je.  Mianowicie poprzez prezentację ich w krzywym zwierciadle, oparach absurdu i objęciach ironii kolaży. 

Szczyt kobiecości?, 2010 

Mięsko, 2010 

Komplety i gadżety, 2010 

Nadal kieruję się podobnym tropem, chociaż mój styl tworzenia ulegał zmianom. Kolaże z dalszych lat cechują się mniejszą ilością elementów, większym uporządkowaniem i geometryzacją kompozycji.

Na ich powstanie wpłynęło ciągłe zderzanie się z poglądem, z którym się nie zgadzam. Mianowicie, że najważniejsze w życiu kobiety są role żony i matki, a osoba, która się ich nie podejmie, nie jest „kobieca”. Inne role zawodowe, prywatne, które odgrywa w życiu, miałyby stawać się przy tamtych zaledwie nieistotnymi epizodami. Ujmuję takie rozumowanie w przewrotny sposób. 

Jak być niezłą babką?, 2018

Bez tytułu, 2018

Winna, bo nie chce się cielić, 2018

Do stworzenia dwóch kolaży przyczyniły się Czarne Protesty, w których brałam udział. Na drugim z nich znajduje się hasło podpatrzone przeze mnie na transparentach Amnesty International. Wyznacza ono kierunek zmian.

Czarny Protest, 2018

Miłość, 2018