Drukowanie "Mocy granatu" cz. III

1/31/2017

Drukowanie "Mocy granatu" cz. III


Przed Wami ostatni odcinek fotostory pt. Co się dzieje za drzwiami drukarni? Co prawda na jego końcu nie będzie pocałunku jak w historyjkach z Bravo. Za to w powieści znajdziecie wiele opisów złączonych warg i splecionych ciał.  Do zmysłowych obrazów dodałam zapachy, smaki, to, co czuje się na skórze i pod skórą. Książek nie powinno dla nikogo zabraknąć! Kto chce zamówić swoją już teraz, oto link, link jest bardzo grzeczny dziś: http://bit.ly/2jwftq7. 








Drukowanie "Mocy granatu" cz. II

1/26/2017

Drukowanie "Mocy granatu" cz. II


Ponownie zajrzymy do drukarni - nie przez dziurkę od klucza, a przez obiektyw aparatu.  







Produkcja dalej idzie pełną parą, a okładki i strony zamieniły się w książki!  Kiedy patrzę, jak jadą  na taśmie, jedna za drugą, coś mnie ściska w gardle. Myślę wtedy o tym, że dzięki zdjęciom jestem obecna przy każdym etapie powstawania powieści. Od kiełkowania ziarenka pomysłu aż do oglądania stosików, którymi zaowocowało.



Przypominam, że Moc granatu możecie czytać od 15 lutego, a zamawiać nawet w tej chwili: http://bit.ly/2jwftq7.
Pierwsza część wpisu:
Fotografie pochodzą od wydawnictwa Edipresse Książki. 
Drukowanie "Mocy granatu" cz. I

1/25/2017

Drukowanie "Mocy granatu" cz. I


Słowo za słowem, zdanie za zdaniem, strona za stroną. Praca wre, żeby 15 lutego oddać w Wasze ręce całkiem malowniczą, bardzo zmysłową i dość buntowniczą książkę (zamówienia możecie składać już teraz: http://bit.ly/2jwftq7). Kto skrycie marzył o wizycie w drukarni, a jeszcze nie miał okazji, tego zapraszam za mną!



Ciekawe, czy te strony są jeszcze ciepłe? Drukarnia zawsze kojarzyła mi się z piekarnią. Jednych nęci zapach świeżych bułek, a innych zapach świeżego tuszu ;)   


Kolejne wyzwanie stanowi okładka.







A teraz niespodzianka! 


Na wewnętrznej stronie okładki będzie zdjęcie z akcentem w wiadomym kolorze. Skrzydlaty tatuaż znalazł się na plecach głównej postaci już w Odcieniach czerwieni: „Wypełnione misternym ażurem skrzydła rozciągały się aż na łopatki. Odwłok owada składały się z małych kuleczek przypominających perełki. Ważka miała ludzkie dłonie z długimi spiczastymi palcami. Wyciągała je w stronę szyi, jakby chcąc ją podrapać”. Polatał tam i po innych opisach.  W Mocy granatu również ma on swoje pięć minut. Powtórzę: kto nie zna czerwieni, może zacząć przygodę z bohaterką-kusicielką od granatu i nic się nie stanie :).

Zdjęcia dzięki uprzejmości wydawnictwa Edipresse Książki.  Dziękuję!

P. S.  O tym, jak wyglądał proces pisania Mocy..., czyli co wtedy czułam, jakie miałam zachciewajki, czego słuchałam, przeczytacie we wpisie Kulisy papierowej ciąży.
Granatowa przedsprzedaż

1/16/2017

Granatowa przedsprzedaż


Kogo już przyciągnęła Moc granatu i chce jej doświadczyć jak najszybciej? Powieść jest dostępna w przedsprzedaży :): http://bit.ly/2jwftq7
Opis:
"Moja orientacja nie była łaską - w połączeniu z taką osobowością, temperamentem i pomysłami stanowiła ładunek wybuchowy. Granat!", wyznaje Magda. Jego moc powoduje, że romansuje z własną uczennicą, którą nazywa Lolitą i pasjonatem rekonstrukcji historycznych naraz. Na nich nie kończą się jej podboje. Jednak bohaterka testuje nie tylko swe najbardziej namiętne wcielenie. Z łatwością szpiega wślizguje się w role powściągliwej adeptki nauczania, usłużnej hostessy, magnetycznej modelki. Nie opuszcza jej kreatywność ani nie odpuszcza jej autodestrukcja. Okaleczającej się kobiecie niełatwo jest porzucić nawyki, które już dawno weszły w krew. Wszystkie przeżycia i otaczającą ją rzeczywistość komentuje plastycznie, ekspresyjnie, z pazurem, w dwugłosie Erosa i Psyche.

Odlotowe agentki

1/15/2017

Odlotowe agentki

 
Meine Damen und Herren, mam zaszczyt przedstawić ambasadorki barwnej serii.


Autorką bloga Czepiam się książek http://czepiamsieksiazek.pl jest Karolina Nos-Cybelius. W skład jej świętej trójcy oprócz książek (w tym z obrazkami) wchodzą kino i kawa. Niestrudzenie tropi bliźniaków w kulturze i humanistyce. Efekty poszukiwań prezentuje tutaj: https://doppelgangeruniverse.wordpress.com. Dorwała ich w Odcieniach czerwieni, a i na Mocy granatu sobie poużywa. Jeszcze większe porozumienie zawiązałyśmy w sprawie motywu lolity. Swoją wiedzę, fascynacje, przenikliwość Karolina wykorzystuje, tworząc artykuły dla portali Niezła Sztuka i Film.org.pl .

Bloga Lotta czyta http://lottaczyta.blox.pl/html prowadzi Karolina Krakowiak. Chłonie słowa jak gąbka, odkąd w wieku 5 lat nauczyła się składać literki. Już dawno znudziły jej się jednak bajki. Chętnie sięga po lektury o silnym wyrazie psychologicznym i pisze o nich z pazurem. Pasjonuje się teatrem. Jest stażystką w dziale literackim Teatru Polskiego we Wrocławiu. Karolina nie tylko poleci Wam lub odradzi powieść czy spektakl. Machnie świetną kawę, poda do niej ciasto wyjęte przed chwilą z piekarnika, a w razie potrzeby zreperuje samochód.

Cieszę się, że obie Karoliny, tak pełne pasji, są moimi odlotowymi agentkami! Czuwajcie, bo na ich stronach będą m.in. konkursy z powieściami do wygrania, recenzje Mocy granatu, wywiady ze mną.
Moc granatu

1/04/2017

Moc granatu


Sekret wychodzi z ukrycia! Premiera malowniczego, zmysłowego, wybuchowego psychoerotyka już w lutym. Dokładnie 15.


Granat jest w nim rozumiany nie tylko jako kolor łączący różne postaci, ale i owoc, amulet, broń. 

Spodziewajcie się całej parady charakterów pośród romansów i romansików. Nowej lolity, będącej odbiciem głównej bohaterki w lustrze, ale potłuczonym, narcyza wojownika, lampucery w tapirze, eleganckiego pana i władcy czy typu niepokornego, którego część z Was już poznała. A i sama bohaterka wchodzi z jednego wcielenia w kolejne, żeby ostatecznie przekonać się o byciu… no właśnie, kim?


Niespodzianek nie zabraknie. Odcienie czerwieni i Moc granatu dopełniają się, jednak kolejność ich czytania jest dowolna. I jak, nęci Was ten nowiuśki kolor? 
Grunt to bunt

1/03/2017

Grunt to bunt


Wystawa Notatki z podziemia. Sztuka i muzyka alternatywna w Europie Wschodniej 1968-1994 w łódzkim Muzeum Sztuki ukazuje dzieła, które stały się wyrazem i narzędziem oporu wobec rzeczywistości, władzy, grup społecznych. Domagają się obejrzenia, wysłuchania, kuszą, by ich dotknąć, a niektóre działają na wiele zmysłów naraz. 


Ekspozycja została podzielona na trzy części: Nowych nowoczesnych, Nowych prymitywnych i Scenę leningradzką.

Artyści z pierwszej szufladki inspirowali się dokonaniami awangardy - futurystów, konstruktywistów, dadaistów. 



Frank Bretschneider, Aelita w kosmosie

Frank Bretschneider, Potwór idzie po zamarzniętym jeziorze

Nowi prymitywni przyjęli rolę szamanów. Wykorzystywali na koncertach moc rytuałów, masek, totemów ze zwierzęcych kości i skór. 




Przedstawicielami sceny leningradzkiej byli współpracujący ze sobą plastycy i muzycy, którzy przeciwstawiali radzieckiej szarzyźnie psychodeliczne kolory, energię, młodość i humor.


Jewgienij Kozłow, Rekin

Jewgienij Kozłow, Kino

Kadr z teledysku do piosenki Popioły zespołu Akwarium

Ekspozycja opowiada również o walce o własne tworzenie wbrew przeciwnościom zewnętrznym. Artyści aranżowali przestrzenie szaleństwa, które zapełniali swoim sumptem, często skromnymi środkami. Plakaty, okładki kaset i ziny miały szorstki, punkowy sznyt. 



Koncertowe scenografie i kostiumy ukazywały upodobanie do teatralności, ale nadawały się do gry w teatrze absurdu. Odniosłam wrażenie, że dla tych artystów liczył się sam proces tworzenia, który wykazywał działanie wyzwalające w każdych warunkach. Nie tracili wiary w wywrotowy sens swojego postępowania.

Wczoraj wspominałam o wystawie, która gra i trąbi. Z tą rzecz ma się podobnie. Jej istotną część stanowią wideo arty i filmy. Często obchodzę je bokiem, bardziej zorientowana na malarstwo, grafikę, fotografię. Tym razem trochę pokiwałam się ze słuchawkami, potańczyłam ;) 

Wiele muzeów i galerii oddziela poszczególne fragmenty wystaw innymi kolorami ścian. Muzeum Sztuki również. Takie działanie dobrze wpływa na czytelność całości. Płynnie przechodzimy od jednego jej „rozdziału” do kolejnego. Kiedy wybieram się do łódzkiego muzeum, czekam na smaczki w aranżacji przestrzeni. Nie rozczarowałam się i posmakowałam ich. Widać je na zdjęciach. Dla mnie architektura wystawy godna scenografii teatralnej jest świetną architekturą. 

Pokazane obiekty, udostępniona muzyka, klipy tchną szczerością i bezinteresownością sztuki, o którą wcale nie jest łatwo.  Niektóre na tyle mnie oczarowały, że zaczęłam się zasłuchiwać  w zespole Kino.  

Stąd była już prosta droga do książki Konstantego Usenki Oczami radzieckiej zabawki poświęconej niepokornym muzykom radzieckim i rosyjskim. 


Dziennikarz radiowej Trójki, Michał Owczarek, stwierdził, że jest to „Pionierska książka o podziemnym świecie, przeklętym czasie i nieugłaskanych artystach, o których nie chcieliśmy chyba nic wiedzieć, bo to działo się przecież u <<kacapów>>. Na szczęście rockandrollowy archeolog Konstanty Usenko swoją misję wypełnienia kolejnych białych plam w naszych mózgach wykonał lepiej niż Indiana Jones”. 

Zupełnie zgadzam się z tą opinią. Autor wybrał znakomity temat, którego nikt wcześniej w Polsce nie poruszał. Podszedł do niego zarówno ze świetnym zestawem materiałów, jak i z zaangażowaniem. Napisał o nim błyskotliwie, ze swobodą, swadą i odczuwalną przyjemnością, która przechodzi na czytelnika. Dzięki temu nie trzeba być fanem rocka, by np. wciągnąć się w wir punkowego życia na osiedlu Kupczino. Więcej wrażeń z lektury  zamieściłam tutaj: KLIK

Autor Oczami radzieckiej zabawki będzie obecny w Muzeum Sztuki 12 stycznia, na spotkaniu z innymi kolekcjonerami muzyki z lat 1968-1994: Wiktorem Skokiem i Alexandrem Pehlemannem. Poprowadzi je kurator wystawy, Daniel Muzyczuk. Szczegóły: www.facebook.com/events/684196821759448.
Zachęta na ludowo

1/02/2017

Zachęta na ludowo


Miałam wyjątkową chrapkę na wystawę Polska – kraj folkloru? w Zachęcie. Obejrzałam ją w listopadzie. Prezentuje  rysunki, plakaty, fotografie, rzeźby, tkaniny, ceramikę, meble, nagrania muzyczne i filmowe



Wczoraj na moich stronach na Facebooku i Instagramie zamieściłam zdjęcie  dzieł, które najbardziej wpadły mi w oko. Były to „dywany” (tkaniny dwuosnowowe), które powstały przy współpracy plastyczki, Eleonory Plutyńskiej z tkaczkami z Podlasia. 


Urzekła mnie przede wszystkim energia wprzęgnięta w powtarzalny rytm. Fotografia spotkała się z zainteresowaniem, więc uznałam, że pokażę Wam jeszcze inne, z krótkim komentarzem. A gdy zaczęłam komentować, tak komentowałam,  że powstał poniższy wpis ;).

Organizatorzy ekspozycji skoncentrowali się na drugim dnie chłopomanii w PRL-u, powiązaniach sztuki ludowej z socrealizmem, który wykorzystywał ją do własnych celów. Rozśpiewane korowody tancerek i tancerzy na oficjalnych imprezach, filmowane przez operatorów PKF, zyskiwały szczególny wydźwięk propagandowy w kraju, który miał być robotniczo-chłopski

Po lewej fragment rzeźby Jana Ślusarczyka Oberek, po prawej fragment Regionów Polski Franciszka Masiaka

Na pierwszym planie Oberek J. Ślusarczyka, w tle Kukułka Anny Wójcik - kurtyna przygotowana na IV Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów dla Pokoju i Przyjaźni w Bukareszcie 

Odpowiednio wystylizowany folklor wysyłano również na eksport. 

Barwne druki offsetowe Jana Młodożeńca 

Teksty kuratorskie, towarzyszące prezentowanym dziełom, kładą nacisk na dwulicowość władzy, która równocześnie niszczyła naturalne zasoby wsi poprzez proces industrializacji. Z drugiej strony, to ona otworzyła drogę chłopom do miasta i miastu do chłopów.

Kontekst polityczny i społeczny został zaznaczony bardzo wyraźnie. W omówieniach towarzyszących dziełom w Zachęcie nie położono właściwej wagi na same wartości artystyczne eksponatów: interesujące wykorzystywanie cech folkloru przez profesjonalnych twórców, udane mariaże tradycji z nowoczesnością, prostotę form zestawioną z intensywnością kolorów. Nie rozłożono na czynniki pierwsze witalności pokazanych prac. Być może do pewnych wniosków zwiedzający ma dotrzeć sam. Mimo ponurego tła ideologicznego te dzieła są jak najbardziej warte docenienia! 

Niestety, nie można było fotografować części ekspozycji poświęconej dokonaniom niezależnych prymitywistów, artystów niewykształconych, ale szczerych w swoich działaniach. Ekspresyjnych naturalną ekspresją, wyrażających liryzm bez znajomości poezji. W PRL-u ich dzieła były prezentowane w galeriach i pieczołowicie katalogowane. Nic jednak ich nie okiełznało. Rzeźbom wychylającym nosy z otwartej szafy, świątkom i demonom blisko jest do przedmiotów magicznych. Dalej pokazuję Wam dwa zdjęcia dostępne na stronie galerii .

Fot. Marek Krzyżanek, źródło

Fot. Marek Krzyżanek, źródło


Brakowało mi również ukazania głosu samych twórców i społeczeństwa – jak oni reagowali na wprzęgnięcie sztuki w propagandę i dzieła tego typu? Wielkim nieobecnym tej wystawy jest dla mnie jeden z moich ulubionych artystów, Władysław Hasior. Byłby ciekawym przykładem twórcy z czasów PRL-u, który interpretował folklor na własny sposób i swobodnie łączył go z awangardą, zachowując w pracach lirycznego ducha.

Wielkim plusem wystawy jest zaś jej architektura. Tak pomysłowo i dynamicznie zorganizowaną ekspozycję aż chce się zwiedzać. Eksponaty wydawały się grać, tak rytmicznie je pokazano. Nie było dziur w narracji ani miejsca na nudę. Wspaniałe było np. zaprezentowanie krzeseł i zydlów na specjalnej półce. 


Rozmieszczenie naczyń na ścianie samo w sobie okazało się ciekawą instalacją.



Mnie ta ekspozycja skłoniła do zastanowienia się nie tylko nad dawnym wykorzystywaniem folkloru do celów władzy. Przecież od kilku lat jesteśmy świadkami istnego boomu na sztukę ludową. Stosuje się ją w celach dekoracyjnych, od ścian mieszkań po ścianki opakowań na okulary. Bardziej popularne od tkanin dwuosnowowych są tkaniny T-shirtów z charakterystycznymi motywami kwiatów. Dziś sztuka ludowa jest poddawana prawom innej władzy, władzy komercjalizacji i handlu.

Z drugiej strony, w domach kultury prowadzone są zajęcia z tradycyjnego haftu i innych gałęzi rzemiosła (ta idea bardzo mi się podoba, choć sama do robótek mam dwie lewe ręce). Folklor nadal inspiruje malarzy, czego dowodem jest np. twórczość Karoliny Matyjaszkowicz. Pisałam o niej w dwóch esejach: Surrealistyczna wycinanka i "W Kalejdoskopie". Byłam, jestem i pewnie będę fanką łączenia ludowości z awangardą oraz interpretowaniem i adaptowaniem jej w indywidualny sposób. 

Sztuka ludowa jest więc podatna na rozmaite działania i zarazem odporna, bo nikt nie zmieni na dobre jej sedna i sensu. Jej barwność i dynamika przebiją się przez ideologię. Kto chce, przez nitkę odprutą z T-shirtu dotrze do kłębka ludowej tradycji.

P. S. To już ostatnie chwile na zwiedzanie wystawy, która jest czynna do 15 stycznia. 
Copyright © Marta Motyl